Prolog

Cała sala wykonana była z marmuru - podłoga, kolumny podpierające okrągłą kopułę, ściany oraz trzy schodkowe schody, po których schodziło się na niższy poziom. Na samym środku w obręczy, którą podpierały trzy, srebrne nogi, spoczywała ogromna, szklana kula. Przez świetlik w kopule wpadały promienie księżyca i powoli zbliżały się do niej.

W pewnym momencie zza kolumn zaczęły wychodzić postacie. Wszystkie spowite były w szaty w czterech kolorach, odpowiadającym kolejnym żywiołom : niebieska dla wody, zielona dla ziemi, czerwona dla ognia i biała dla powietrza. Każda z nich, oprócz szaty, miała również na szyi wisior zakończony małą szklaną kulą. W każdej kuli zamknięty był konkretny żywioł, odpowiadający kolorowi na szacie.

Postacie zeszły do środka koła i stanęły w okręgu, zostawiając w nim luki. Kiedy tylko ostatnia osoba stanęła, zza kolumn wyszły kolejne postacie, tym razem spowite w srebrne szaty. Ich wisiory składały się z kilku, połączonych ze sobą kul; większość miała jedynie dwie, a tylko kilka kobiet trzy lub cztery. Kiedy dołączyły do reszty w okręgu, nastąpiła cisza. Wszystkie spojrzenia skierowały się na kobietę, która jako ostatnia wyszła zza kolumn. Spokojny, miarowy stukot obcasów ucichł kiedy doszła do kuli. Popatrzyła się po zebranych. Później podniosła wzrok na świetlik. Zaraz się zacznie.

Kiedy księżyc w końcu zrównał się z kulą, zaczęła świecić swoim blaskiem. Odbijały się w niej wszystkie kolory, wydawało się, że w środku szaleje sztorm złożony ze wszystkich żywiołów. To samo działo się z wisiorami. W pewnym momencie kula uniosła się z obręczy i zawisła w powietrzu. Wtedy wszystko zastygło. W szklanej kuli żywioły wciąż toczyły ze sobą walkę, ale zdecydowanie wolniej. Woda zalała całą kulę. Wszystkie spojrzenia skierowały się na starą kobietę. Jej wisior, wypełniony był do połowy wodą, która tak jak w wielkiej kuli zaczęła nagle szaleć, jak morze w czasie sztormu. W obu kuli pojawiła się twarz młodej, roześmianej dziewczyny. Kobieta wpatrywała się w nią póki nie zniknęła. Wtedy ukłoniła się i powoli wycofała ze środka, stając poza kręgiem.

Ceremonia powtarzała się co i raz, kulę zalewał żywioł i pojawiała się twarz. Czasem była to twarz młodej dziewczyny, czasami dziewczynki, a czasami dorosłej kobiety. Kiedy księżyc powoli schodził z kuli i dłuższą chwilę nie pojawiła się żadna twarz, przewodnicząca ceremonii zeszła z powrotem do środka.

- Siostry - nie zdążyła powiedzieć nic więcej, bo przerwały jej zdławione okrzyki i szum za plecami. Kobieta poczuła jak wszystkie żywioły, które w sobie miała budzą się nagle i z ogromną gwałtownością. Spojrzała na swój wisior z czterema szklanymi kulami. We wszystkich szalały żywioły. Kobieta odwróciła się do wielkiej kuli i odeszła kilka kroków. Kulę zalał ogień i pojawiła się twarz młodej, czarnowłosej dziewczyny. Klara. Imię pojawiło się w jej głowie razem z widokiem dziewczyny, tańczącej i śmiejącej się w jakimś barze. Potem wizja zmieniła się. Kulę zalała woda i pojawiła się kolejna twarz. Charlotte. Rudowłosa dziewczyna szła korytarzem, rozmawiała z kimś, a w rękach trzymała książki. Kolejna zmiana i w kulę przysypała ziemia, ukazując kolejną twarz. Anna, ubrana w kelnerski fartuch uwijała się z uśmiechem na ustach pośród stolików. Potem kulę wypełniło powietrze i ostatnia twarz. Katerina. Dziewczyna na scenie.

Potem wszystko umilkło. Księżyc zszedł z kuli, która natychmiast przestała świecić i osunęła się z powrotem w obręcz. Na sali zapanował zgiełk. Kobiety zbijały się w grupki i rozmawiały o tym, co właśnie się stało.

A kobieta, która była tego wszystkiego sprawcą stała na środku, wciąż wpatrując się w kulę i swój wisior ze spokojnymi już żywiołami. 

***

Dobra, zaczynamy od początku. I tym razem uda mi się skończyć tą historię! A jak znów przestanę pisać, to kopnijcie mnie w tyłek, bo inaczej znów będzie to samo. Historia trochę się zmieniła (wiedzą, którzy czytali poprzednią wersję), ale adres zostaje ten sam, żeby w razie czego łatwo można go było znaleźć. A szablon.... cóż, strasznie mi się podoba, więc na razie zostanie, a później, jak odzyskam swojego laptopa, zobaczy się. Może coś stworzę? A teraz wy życzcie mi szczęścia i weny! Ja wam życzę na pewno udanego weekendu :)